032 Epilog

Rok bez Gerarda w Manchesterze minął zadziwiająco szybko. Przez ten czas zdążyliśmy przyzwyczaić się do braku jego obecności i nauczyć nowego trybu, w którym nie uczestniczył już piłkarz. Z tego też powodu ograniczyliśmy ilość imprez do koniecznego minimum, którym były urodziny któregoś z nas. Sprawiło to, że wszyscy zaczęliśmy myśleć już poważnie o przyszłości. Isaac i Jessie oznajmili nam, że spodziewają się dziecka i mimo ich wieku oraz krótkiego stażu wszyscy ucieszyliśmy się z tej nowiny mocno kibicując przyszłym rodzicom. Nikt z nas nie wątpił, że ich potomek będzie miał cudowną mamę oraz tatę. Popchnęło to oczywiście Isaaca do znalezienia lepszej pracy, dzięki której mógł utrzymać już nie tylko samego siebie, ale i rodzinę. Takim sposobem w naszej paczce pojawił się dziennikarz i naprawdę nie spodziewałam się, że to było kiedyś jego marzenie. Michael wciąż dzielnie poszukiwał miłości swojego życia, ale za to w przerwie między „łowami” zahaczał o uniwersytet, na którym rozpoczął wieczorowe studia. Cassie stwierdziła, że daruje sobie związki zaraz po tym, gdy chłopak, z którym się umawiała wyznał jej, że jest gejem, a ona miała go w tym jedynie utwierdzić lub ewentualnie zaprzeczyć całej tej teorii. Amber i Stiles zamieszkali razem, przygarniając również Madeline, która zaczęła wewnętrzną zmianę. Po tym, jak mi pomogła naprawdę się zakolegowałyśmy. Logana zaś żaden z nas już nie widział po pamiętnej imprezie, na której zakończyliśmy nasz związek. Prawdopodobnie się przeprowadził, ale nikogo nie obchodziło to na tyle, by potwierdzać tą tezę. Ważne, że żadnemu z nas nie wchodził w drogę.

A ja... Przez pierwsze pół roku żyłam z pustką wypełniającą moje serce, zaś przez drugie uczyłam się z nią żyć. Nie pojechałam na lotnisko ani nie kupiłam biletu zaraz po jego wylocie. Po prostu siedziałam na kanapie we własnym mieszkaniu i przyglądając się naszemu zdjęciu z Londynu popijałam co chwilę wino z butelki nie mając ochoty sięgać po lampkę czy zwyczajną szklankę. Pamiętam tylko, że naprawdę pokaźnie się wtedy upiłam i wylałam więcej łez, niż kiedykolwiek wcześniej w całym moim dość krótkim życiu. On natomiast nie zadzwonił, mimo że nie było dnia, w którym bym tego nie sprawdzała oraz sama bym się do tego nie przymierzała, szczególnie po alkoholu. 

Zapomniał o mnie, więc to była pora, bym również zapomniała. 

- Przytulas! - poczułam ciepłe, męskie ramiona na moich biodrach, kiedy zostałam podniesiona na kilka sekund do góry, a później znów postawiona na stały grunt. 

Oczywiście odwróciłam się i uderzyłam żartobliwie Michaela w bark, za to, że chorobliwie mnie przestraszył. Często zapominałam o tym, że każdy z paczki miał klucz do mojego mieszkania, nawet jeśli takie sytuacje zdarzały się często. Szczególnie z udziałem, teraz już różowowłosego, chłopaka. 

- Kiedyś coś ci za to zrobię, przysięgam. - zagroziłam i podniosłam bluzkę, która wypadła mi wraz z przybyciem Michaela, a następnie wrzuciłam ją do torby, gdzie miało być jej docelowe miejsce już na samym początku. 

- Zawsze tak mówisz, a nigdy nic nie robisz. - usłyszałam za plecami Amber, a różowowłosy kiwnął energicznie głową wyraźnie zgadzając się z tym co powiedziała. - Takiemu to walnąc raz, a porządnie i po sprawie. - dodała z uśmiechem, a ja zaśmiałam się głośno widząc, jak chłopakowi zrzedła, dotąd zadowolona, mina. 

Isaac poklepał jego plecy, ale on również nie krył rozbawienia. Zresztą sam Michael po chwili zaczął się ponownie uśmiechać. 

- Więcej was nie mogło przyjść? - spytałam i zaczęłam zapinać zamek. 

- Mogło! - do salonu wpadła Cassie, a za nią Madeline. - Nie myślałaś chyba, że się nie pożegnamy. - dodała z nutą smutku. 

- Mówiłam, że nie chcę żadnej stypy! - klepłam ją w potylicę, a ona zrobiła udawaną, oburzoną minę i pomasowała tył głowy. 

- Nie oczekuj niemożliwego, zołzo. - przekręcił oczami Isaac. 

- Albo nie wyjeżdżaj. - wzruszyła ramionami Madeline. 

- Właśnie. Musisz nas zostawiać? - westchnął Michael i usiadł na moją walizkę, bo zauważył, że miałam mały problem z dopięciem zamka. - Jesteś dosłownie jedyną dziewczyną, która wytrzymuje nasze bekanie, pierdzenie i sprośne żarty! - dodał wskazując na męskie grono, w tym siebie, co wywołało mój śmiech. 

- Nadal nie wiem jak ty to, do cholery, robisz. - zagadnęła Amber ze smutkiem, a Madeline szybko jej przytaknęła. - Robiłaś. - poprawiła się po sekundzie, już nie starając się kryć przygnębionego grymasu, który w szybkim tempie uformował się na jej ślicznej twarzy. 

- Ej, ludzie. - jeknęłam, czując powoli wyrzuty sumienia przez to, że ich zostawiam. - Przecież ja nie umieram, będziemy się widywać, prawda? 

- No tak, ale, cholera, będziesz tyle kilometrów. To nie to samo, co dwie ulice. 

- Wiem. - westchnęłam i podniosłam się patrząc na przygotowane walizki. 

Na dosłownie chwilę przed oczami miałam obraz sprzed roku, kiedy zamiast mnie, to Gerard nas zostawiał. 

Próbowałam uciec od miłości, mając nadzieje, że zostanie ona w Manchesterze. 

W końcu to tam się wszystko zaczęło, więc powinno się też tam skończyć. 

______

tam, tam, taaaaam! Koniec! 

Ale już spokojnie, spokojnie moje kochane, to dopiero koniec początku, albowiem zakończyła się pierwsza część tego oto opowiadania, a wraz z następnymi rozdziałami rozpocznie się druga! 

Od początku tak planowałam i przyznam, że miałam chęć zakończyć wszystko już teraz, ale zbyt przywiązałam się do tego opowiadania i bohaterów, żeby je opuszczać ;D Mam nadzieje, się cieszycie i czekam na wasze komentarze ogólnie na temat całej historii. 

Wiem, że relacja między Mari i Gerardem jest „trudna”, ale właśnie taki był zamysł. Nie chce żeby tu było tak prosto i łatwo, bo Gerard jest zbyt skomplikowany żeby mogło być łatwo ;D <3